Dwie przesłanki pozwalają Polsce w warunkach wojny w Ukrainie odstąpić
przynajmniej czasowo od systemu handlu uprawnieniami do emisji [gazów cieplarnianych]
(ETS):
- wprowadzony Traktatem z Lizbony 194 ust. 2 akapit drugi Traktatu o
Funkcjonowaniu Unii Europejskiej gwarantujący suwerenność energetyczną
państw członkowskich, zwłaszcza w świetle wykładni dokonanej przez Trybunał
Sprawiedliwości UE w wyroku z 22.09.2020 r., Austria/Komisja, C-594/18, pkt
48-49 – z interpretacji tego przepisu zawartej w tym wyroku wynika jednoznacznie
(co potwierdza też opinia rzecznika generalnego wydana w tejże sprawie), że
przysługujące co do zasady każdemu państwu członkowskiemu prawo wyboru
swojego własnego koszyka energetycznego – niezależnie od tego, czy chodzi
o paliwa kopalne, czy też źródła odnawialne takie jak energia słoneczna i energia
wiatrowa, czy też, jak w niniejszej sprawie, o energię jądrową – jest pod każdym
względem nienaruszalne; - art. 347 TFUE, zwłaszcza w świetle deklaracji 35 dołączonej do TFUE – regulacja ta oznacza, że szczególnie bliskie stosunki gospodarcze i społeczne między państwem członkowskim (Polską) a państwem trzecim (Ukrainą) zaangażowanym w wojnę uważane powinny być za wystarczające do zastosowania zawartej w art. 347 TFUE derogacyjnej klauzuli obronnej uprawniającej państwo członkowskie (Polskę) do podejmowania środków niezgodnych z prawem lub celami Unii Europejskiej.
